قلمه زدن درخت مو

روش قلمه زدن مو: برای اینکار، هر گاه در پائیز خواستیم قلمه بزنیم، از شاخه‌های سال جاری که مقداری هم شاخه دو ساله داشته باشد استفاده می‌کنند. قسمت دو ساله را در انگور کاری “کلید” می‌نامند. طول قلمه هارا ۶۰ تا ۸۰ سانتی متر می‌گیرند. بعد از بریدن در پائیز آن‌ها را در زیر ماسه‌های نرم، مرطوب و نسبتاً سردتا بهار نگه می‌دارند در بهار و زمان درخت کاری آن‌ها را ابتدا مدت ۴۸ ساعت در داخل آب می‌خوابانند به طوری که در آب کاملاً غرق باشند آنگاه آن‌ها را می‌کارند قلمه هارا می‌توان در آذر یا دیماه هم گرفته و درسرمای ۴ درجه و هوای مرطوب تا بهار نگه داشت با گرم شدن هوا از سردخانه در آورده سپس آنرا کاشت اگر در بهار بخواهند قلمه بگیرند باید از شاخه‌های یک ساله استفاده شودکه همراه چند سانتیمتر از شاخه ۲ ساله (کلید) است.

خوابانیدن: شاخه‌های دراز یکساله و یا امسال را در پائیز زیر خاک می‌کنند و به وی فرصت می‌دهند که ریشه بدهد و حتی هر جوانه اش به گیاه تازه‌ای تبدیل شود. همیشه قویترین شاخه‌های یکساله را انتخاب می‌کنند. روش خوابانیدن بهترین نتیجه را می‌دهد و همچنین گیاه تولید شده زودتر به بار می‌نشیند.

پیوند: در درخت انگور از پیوند اسکنه‌ای استفاده می‌شود. زمان پیوند فصل پائیز است و درخت انگور پیر و فرتوت را از نزدیکی خاک بریده در مقطع آن شکافی ایجاد کرده و جوانه یا پیوندک انگور مرغوب را در شکاف قرار می‌دهند. این عمل در انواع انگور وحشی و غیر مرغوب نیز صورت می‌گیرد.

ازدیاد به وسیله جوانه: یک جوانه را که خوب رشد کرده با یکی دو سانتی متر چوب در سمت راست و چپ آن بریده و در داخل خاک یک گلدان افقی گذاشته و فشار می‌دهند. بطوریکه داخل خاک فرو رفته تنها جوانه از خاک بیرون باشد. گلدان را باید در اطاق یا محیط گرم گذاشت، چون جوانه برای رشد به خاک گرم احتیاج دارد

هرس انگور:

مهمترین هرس‌های درخت انگور عبارتند از:: ۱- هرس پائیزی: مستقیماً پس از برداشت میوه‌ها صورت می‌گیرد و در آن شاخه‌هایی را که میوه داده اند در پاییز کوتاه می‌کنند. ۲- هرس اصلی:مهمترین هرس برای تمام درخت انگور بویژه برای شاخه اصلی که ادامه دهنده تنه درخت است در این هرس از آن مقداری که تنه امسال در روی شاخه اصلی رشد کرده ۵ تا ۶ و حداکثر ۸ جوانه را باقی گذاشته، بقیه را بریده و حذف می‌کنند. در مورد شاخه‌های جانبی که خوب رشد کرده اند هم باز برای آن مقدار که امسال رشد کرده ۲ یا ۳ جوانه برای هر شاخه باقی گذاشته تا بقیه را هرس می‌کنند تنها همین جوانه‌های باقیمانده روی تنه اصلی و شاخه‌های فرعی هستند که در بهار آینده رشد کرده و میوه می‌دهند. بهترین زمان هرس اصلی آذر و دی و بهمن است مشروط بر اینکه زمان انجام آن هوای منطقه از ۸ درجه زیر صفر گرمتر باشد. این هرس نباید دیرتر انجام گیرد در هرس زمستانی درختان انگور بر خلاف هرس در سایر درختان میوه شاخه‌ها را بلافاصله از بالای جوانه نمی‌برند بلکه حدود ۲ سانتی متر بالای جوانه را هم باقی می‌گذارند در غیر اینصورت بالاترین جوانه خشک می‌شود. ۳- هرس فرم دادن: تنها در نهال‌هایی که تازه کاشته شده اند در سال‌های اول و دوم انجام می‌گیرد؛ لذا در بهار برای نهال تنها ۳ جوانه باقی می‌گذارند پس از اینکه جوانه‌ها رشد کردند و طول یکی از شاخه‌ها به ۲۰ سانتی متر رسید آنرا به عنوان تنه اصلی پذیرفته و شاخه‌های دیگر را ته بر می‌کنند. در صورت لزوم سال بعد نیز به شاخه اصلی اجازه رشد داده و شاخه‌های جانبی را که در ارتفاع کمتر از ۵۰ سانتی متر رشد کرده اند قطع می‌کنند. بدین وسیله درختان انگور به ارتفاع ۵/۱ تا ۲ متر ایجاد می‌کنند. ۴- هرس برگ‌ها: که این هرس فقط در درختان انگور کوتاه قد (۵/۱ تا ۲ متر ارتفاع) و در اواخر بهار صورت می‌گیرد. در این هرس تنها برگ‌های زیادی که مانع تابش مستقیم نور خورشید به خوشه‌های انگور قسمت میانی تاج درخت می‌شوند را با دست چیده و دور می‌اندازند این هرس معمولاً در درختانی که میوهایشان خورده می‌شود انجام می‌گیرند.

کود دهی درخت انگور:

در زمان کاشت قلمه ۱۵۰ گرم کودفسفاته و ۱۵۰ گرم کود پتاسه بهمراه کود دامی پوسیده در چاله کاشت قرار می گیرد

ضمناً توصیه می شودکه کود نیتراته و پتاسه را بصورت سرک و سالانه در اوایل بهار و در صورت امکان بهمراه آبیاری تکمیلی، در اختیار گیاه قرار دهند.

اصلاح خاک شور

 اصلاح کامل خاک های شور و یا حفظ شوری کم اغلب از نظر علمی کاری بس دشوار و تا حدی غیر ممکن است. هزینه های اصالح، عدم کفایت زه کشی، گران بودن مواد اصالح کننده خاک و کیفیت نامطلوب آب آبیاری از جمله عواملی هستند که در این راستا دخیل هستند. حتی در جاهایی که آب به مقدار کافی جهت شستشوی اصالح و آبیاری پیوسته موجود است اصالح خاک های یا خواص نامناسب فیزیکی چندان مقرون به صرفه نیست. عملیات مدیریتی که به کنترل شوری اصالح خاک کمک می کند شامل به کارگیری موارد زیر است: 1.انتخاب گیاهان مقاوم به شوری 2.استفاده از روش های خاص کاشت که تجمع نمک را در اطراف بذر به حداقل ممکن کاهش می دهد. 3.به کارگیری روش های زارعی مناسب نظیر شخم و تهیه بستر به شکلی که کمترین غلظت نمک را در خاک ایجاد کند و به جوانه زنی بذر آسیبی نرساند. 4.استفاده از مقدار بیشتر آب آبیاری به منظور رقیق کردن محیط و یا شستشوی نمک از محیط جوانه زنی بذر و ریشه. 5.استفاده از مواد شیمیایی اصالح کننده خاک نظیر سولفور، اسید سولفوریک، سولفات های آهن، گچ، پلی فسفات آمونیوم، پلی فسفات کلسیم و غیره به کارگیری یک روش اصالحی برای همه خاک های شور مناسب نیست. بسیاری از شرایط موجود بایستی مد نظر قرار گیرند.منبع شوری، بافت خاک، شیب زمین، عمق سفره آب زیر زمینی قیمت و تهیه مواد اصالح کننده نوع گیاه مورد نظر برای کاشت با توجه به اقلیم ارزش اقتصادی اراضی اصالح شده و برخی دیگر از فاکتورها همگی از جمله مواردی هستند که قبل از اصالح خاک های شور و انتخاب روش صحیح بایستی مورد توجه قرار گیرند. بدیهی است روش های مختلف در زمینه اصالح شوری خاک هدف واحدی را دنبال می کنند. هر روشی که به جلوگیری یا کاهش مضرات شوری موجود در ارتباط با رشد گیاه منجر شود اقتصادی خواهد بود

استفاده از گیاهان مقاوم به شوری

  دو گونه گندم و جو به عنوان گیاهان پاییزه و زمستانه و گیاهان پنبه، ارزن، شلغم، سورگوم و چغندر قند )در قرن اخیر( به عنوان گیاهان تابستانه در الگوی کشت این مناطق تثبیت شد.  درختان پسته و نخل نیز جزو مقاوم ترین گیاهان باغی به شوری هستند و در عین مقاومت به شوری ، دارای نیاز آبی کم و مقاوم به گرمای شدید می باشند که این دو مورد نیز از خصوصیات بارز مناطق خشک و کویری می باشد. 

عکس العمل گیاهان به شوری

عکس العمل گیاهان به شوری تحمل گیاهان مختلف نسبت به شوری متفاوت است. بر این اساس میتوان گیاهان را به 4 دسته گروه متحمل، نیمه متحمل، نیمه حساس و حساس تقسیم بندی نمود. جدول1- طبقه بندی برخی از گیاهان زراعی مهم از نظر تحمل به شوری 

متحمل     نیمه متحمل        نیمه حساس             حساس 

جو.                 گندم                  ذرت                  لوبیا    

 چغندر         نخود                یونجه             برنج

  پنبه           سویا                آفتابگردان         پیاز

انواع خاکهای شور

1-خاکهای شور: خاکی است که PH آن معموال کمتر از 8/5 است

2-خاک های شور و قلیایی: در این خاک ها میزان نمکهای محلول زیاده بوده، علیرغم سدیم زیاد، وجود نمک های خنثی همچنان PH را در حد کمتر از 8/5 حفظ مینماید.

 3-خاک قلیایی: مقدار نمک های محلول در این خاک هاکم ، ولی مقدار سدیم آن زیاد است. محیط قلیایی زیاد این خاک ها سبب حل هوموس خاک و حمل آن به سطح خاک و تیره شدن رنگ آن میشود. به همین دلیل به این خاک ها نام قلیایی سیاه هم داده شده است.